Van zorgcoördinator naar krachtenbundelaar
Van alles is weer waardeloos. Deze tekst hangt op een voormalig schoolgebouw op Rotterdam Zuid. En als we burgemeester Aboutaleb mogen geloven valt daar weinig aan af te dingen.
In het programma Nieuwsuur vertelde hij dat Rotterdam 22.000 jongeren telt die de school niet meer weten te vinden of geen baan heeft. Een derde van hen sjouwt een rugzak met ellende mee waar ze onder bezwijken. Jongeren lopen de kans te vallen voor de verleidingen van de drugscriminaliteit. Ze kunnen goud geld verdienen met het ‘uithalen’ van drugs uit containers in de haven. Politie en douane hebben inmiddels zo’n voortgang geboekt met het onderscheppen daarvan, dat de grotere jongens zichzelf niet meer in de haven laten zien. Uithalen laten ze aan jongens over waar de jongsten de 15 jaar nog niet gepasseerd zijn. Als je eenmaal Ja hebt gezegd is er geen weg terug: eens uithaler, altijd uithaler. En als je mislukt in je missie het pakje op de juiste plek af te leveren, ben jij de sjaak. Of je familie, waar midden in de nacht een bom in het portaal gegooid kan worden om aan te geven dat het serieuze zaken betreft. ‘Die jongens vallen voor het grote geld’, zegt een politieagent die een jongen met een paar duizend euro in zijn binnenzak oppakte. Het zal zo zijn; er zullen er ook bij zijn waarvan moeder door de toeslagenaffaire al jaren in de ellende zit, en waarvan haar zoon haar tot steun wil zijn. De sfeer zit er lekker in, in de mooiste rotstad die er is.
‘Nou Jan, je hebt dat boek Hoop, Humor en Herstel geschreven, je komt uit 010, vertel maar wat moeten scholen hiermee?’
En ik? Ik zou het echt niet weten, maar tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat in dat niet-weten de sleutel ligt voor wat je als school wél kunt doen.
Ik zag een begeleider op tv die met liefdevolle gestrengheid op een jochie van 16 inpraatte en hem waarschuwde voor de gevaren die in de grote boze buitenwereld op hem wachten. ‘Weet dat als je in de problemen zit, kun je bij me aankloppen.’ Omdat zijn gezicht onherkenbaar was gemaakt, ontging mij zijn reactie. Maar veel geloof in het succes van de door zorgzaamheid gedreven interventies had ik niet. Wat zou zij kunnen doen tegen in de nacht geworpen explosieven voor de deur van mensen van wie je houdt?
De school en de wereld erbuiten zijn verschillende universums die vaak totaal langs elkaar heen leven. Leraren, begeleiders zijn voor het overgrote deel mensen uit een geprivilegieerde middenlaag en weten niet hoe het in de andere wereld van veel van hun leerlingen reilt en zeilt.
Radicale problemen, waar het niet-weten de boventoon voert, vragen om dito benaderingen. Eén daarvan is wat mij betreft een verbanning van het woord zorgcoördinator. Je suggereert hiermee dat jij voor de ander gaat zorgen met als gevolg dat die lekker achterover gaat zitten om te kijken hoe jij het zweet over jouw rug laat klotsen. En dat terwijl, meestal de leerling die tegenover je zit de wereld waar het over gaat, beter kent dan jij. Verwissel de pet van zorgcoördinator met die van krachtenbundelaar. Breng zoveel mogelijk mensen die geschrokken en betrokken zijn samen en laat hen zoeken naar oplossingen. De leerlingen voorop, omringd door mensen die hun wereld kennen en het beste met hen voor hebben. Grote kans dat zij mogelijkheden zien, waar jij nooit op zou komen. Het niet-weten wordt dan een vertrekpunt voor dialoog en verbinding.
Wie zich overgeeft aan het niet-weten, laat zich leiden door nieuwsgierigheid. Mij helpen daarbij deze uitgangspunten:
- Ieder mens heeft zijn eigen verhaal én het recht daarin gehoord te worden
- Mensen in conflictsituaties weten zelf het beste wat goed voor hen is.
Als je meer wilt werken vanuit nieuwsgierigheid en vertrouwen, dan is de kans groot dat deze links je helpen op je reis door onwetendheid:
Reacties (0)